Hello goodbye

Daar ben ik dan...weer terug in Nederland, in Tilburg, bij familie, vrienden en in mijn huisje. Hoe het precies voelt kan ik nog niet beantwoorden, het is vreemd, errug vreemd. Het vreemde is dat ik het gevoel heb dat ik niet weg geweest ben, het is zo normaal om iedereen weer te zien. Met uitzondering van de dinsdagochtend toen ik aan kwam op schiphol. Mijn broer en neefje Rick zouden me op komen halen. Ik had vriendinnen en familie aangegeven dat ik geen groot ontvangstcomité op schiphol hoefde omdat ik dan mijn aandacht moest verdelen, ik moe zou zijn en iedereen weer na een paar minuten op weg naar Tilburg was, teveel moeite voor zo'n klein momentje....nou ik kan jullie vertellen dat het geen klein momentje was...maar natuurlijk moet ik jullie eerst mijn west kust verhaal nog vertellen, laat ik daar eens mee beginnen!

Na twee en halve week gewacht te hebben op Merel was het dan eindelijk zover: ons west kust avontuur kon beginnen! En tevens mijn laatste roadtrip in Australië...Nog zo onwerkelijk dat ik er liever nog niet bij stil stond, eerst het avontuur maar aangaan! Op vrijdag 2 mei de auto opgepikt in het centrum van Perth. Aangezien we toch een auto tot onze beschikking hadden waren we zo slim geweest om onze tassen in het hostel te laten, scheelde een boel gesjouw en konden we meteen nog wat boodschappen doen bij onze vaste, en enige, supermarkt in Cottesloe.

Dan denk je dat als je een roadtrip gaat doen met je eigen auto, de vrijheid en met elf dagen tot je beschikking dat het allemaal makkelijk te plannen valt....of toch niet! Het plannen gaat vrij makkelijk idd, de planning nakomen is iets lastiger! Paar dagen voordat we vertrokken had ik een meisje op de kamer die drie dagen vastgezeten had in Exmouth, ook onze eindbestemming, vanwege overstroomde wegen. Er is maar een weg die er naartoe en vanaf gaat, dus als die overstroomd is heb je idd een probleem. Wij hadden echter goede moed, het weer zag er een stuk positiever uit en het zal allemaal wel meevallen, toch!? Niet dus....de dag dat we vertrokken was het nog wel aardig, we zijn in een 2,5/3 uur naar Namburg National park gereden, naar de pinnacles. De pinnacles zijn eeuwenoude kalksteenpilaren.. De Pinnacles, die uit schelpen bestaan, werden miljoenen jaren geleden gevormd in een tijdperk dat het zand nog onder de zeespiegel lag. Het was een prachtig gezicht om een woestijn in de kjken met honderden van die pilaren. De sunset zou daar erg mooi moeten zijn dus we besloten daar te blijven tot de sunset en een camping dichtbij te zoeken.

Volgende ochtend in Cervantes weg gereden om een tussenstop te maken in Geraldton, de laaste optie voor nog wat goedkope boodschappen, die kans laten we natuurlijk niet schieten! We hebben wat rondgedwaald door Geraldton, broodje subway op, na drie keer hard ons best gedaan te hebben om de mac donalds voorbij te lopen, en uiteindelijk geeindigd bij ‘Dome’, een paradijs op aarde! Wat hadden we spijt van ons subway broodje toen we de kaart daar zagen! We hebben het bij een ijskoffie en een heerlijke chocolade-caramel-koala shake gehouden en onszelf beloofd om op de terugweg nog even langs te gaan!

Hierna doorgereden naar Kalbarri national park, eindelijk weer wat beweging! Lekker wandelen in een national park, jeej! Na al die uren in de auto gezeten te hebben ben je blij als je een dagje niet hoeft te rijden en even de benen kan strekken. Helaas…het mocht niet zo zijn voor ons. Na een kritische blik op het weer van de volgende dag en de dagen erna hebben we die avond besloten om zo snel mogelijk in Exmouth te arriveren en op de terugweg alle leuke dingen te doen. Wandelen in de regen is niet fijn, vast zitten in Exmouth omdat de wegen overstroomd zijn en mijn vliegtuig missen ook niet. Dus het leek ons verstandiger om tijdens de regendagen te rijden en dan hopen dat we op de terugweg weer wat zon konden verwachten!

Ons avondeten van die avond was nasi, lekker makkelijk en snel klaar, hhmmzz…daar ging iets mis! Ik heb heel wat kookpitjes op camping’s gebruikt, maar deze sloeg alles! We hebben er 1,5 uur over gedaan voordat we aan tafel konden…en dat als je honger hebt, frustrerend! Maar…dan smaakt het eten des te beter! :D
De volgende dag op pad, helaas niet met de voetenwagen, maar met ons huisje op wielen. Nah, moet zeggen dat we later op de dag blij waren dat we in de auto zaten, wat een baggerweer! Nu moet ik jullie vertellen dat als je ooit in Australie en/of Nieuw Zeeland gaat reizen met eigen vervoer dat het verstandig is om wat cd’s mee te nemen, of heel modern, een kabeltje wat je aan je foon/ipod kan koppelen zodat je de muziek via de auto speakers kan horen. Na de eerste vier weken aan de oostkust heb ik mezelf dat beloofd en vervolgens heb ik de great ocean road, Nieuw – Zeeland en de west kust niet naar mezelf geluisterd…aldoende leert men! Want…heel aardig om met rotweer en zonder radiobereik in de auto te zitten, maar de ruitenwissers van onze lucky rental (is ook echt de naam van de rental maatschappij :-D) waren de regen niet zo gewend, met compleet uitgedroogde ruitenwissers, die blijkbaar niet nat genoeg werden door de masale regendruppels, maakte een verschrikkelijk geluid! Alsof je met nagels over een, ouderwets, schoolbord gaat en dat maal tien…Hiermee waren we dus niet zo ‘lucky’.

Uiteindelijk die dag aangekomen in Carnarvon, een echt spookstadje! We voelden er ons niet echt op ons gemak! Nu zal het weer en de (niet zo) zon(nige)dag ook wel mee gespeeld hebben. Volgende ochtend hoorden we wat geruchten over een weg naar Coral Bay en Exmouth die afgesloten was….hhmmzz…dit ga je niet menen…wat nu!? In dit spookstadje blijven hangen of gewoon op goed geluk gaan rijden!? Dan maar op goed geluk gaan rijden, das het voordeel van een huis op wielen, we hebben altijd een slaapplek en alles bij ons!

Eerst op naar Coral Bay, strak blauwe lucht toen we daar aanwkamen, en nog geen rivier over de weg gespot, helemaal prima! Bikini aan en even dat superblauwe mooie water induiken….bikini was nog niet aan of de donkere regenwolken waren al in aantocht, toen de bikini aan was begon het te hozen! Ok…wat nu…de wegenbeheerder gebeld voor de weginformatie naar Exmouth, de weg was, onder voorbehoud, weer open dus we konden onze kans gaan wagen! Aangezien Coral Bay bestaat uit een camping en een strandje maar besloten om het er op te gaan wagen! Hoe dichter we bij Exmouth kwamen hoe meer we onszelf afvroegen wat nou het probleem was geweest met overstromingen…niets te zien! Tot een paar minuutjes later….’’Slik…is dat daar een rivier over de weg!?’’. Dat was even schrikken zeg! Een echt riviertje dat over de weg heen stroomde, de lijnen van de weg waren niet meer te zien en je zag het water vrij snel stromen…nahja, de weg was open dus we zullen er wel doorheen kunnen, en mogen, rijden. Na, uiteraard, eerst wat foto’s en filmpjes gemaakt te hebben het gas flink ingetrapt en met ingehouden adem er doorheen gereden…jeminee wat spannend! Haha…je voelt dat de auto moeite heeft met er doorheen te komen maar uiteindelijk haalde we toch de overkant, ppfff…ff diep inademen en maar weer door! Rijden, en observeren van andere auto’s dat hilarische taferelen opleverde, door floodways: check!
Als we dachten /hoopten dat dat de enige was, helaas! Er zouden nog velen volgen en elke keer was het weer een avontuur, geeft ook wel een kick en aardig wat adrealine, best wel gaaf! Op de terugweg richting Perth kregen we de number one van floodways…zo zie je amper auto’s op de weg, zagen we daar een parkeerplaats vol met campervans en auto’s, zelfs een auto die aan de kant van de weg geparkeerd stond met een tafeltje en wat stoeltjes eruit, die zaten lekker te lunchen in het zonnetje, op het gemakske…en…te bewonderen hoe dappere chauffeurs, na eerst een tussenstop op de parkeerplaats, die aan de andere kant van de floodway was, door de floodway heen moesten…Wij lieten ons niet kennen, als floodway experts gingen wij er ‘’gewoon’’ doorheen…Merel heeft het gefilmd en we kregen een waar applaus van wat mensen in de auto’s die nog aan de andere kant stonden, haha, prachtige ervaring!

Die dag nog, droog, aangekomen in Exmouth, ook daar was het weer niet denderend en bleek Merel de volgende dag helaas niet te kunnen gaan zwemmen met de whale shark, dat betekende dus een extra dagje Exmouth! Die avond eerst onze spanningen maar vergeten bij de pizzaria van Exmouth, wat een heerlijke pizza was dat! Zo groot dat we nog een doggy bag mee kregen ook, ideaal voor de lunch van de volgende dag! De volgende dag zijn we op pad gegaan…richting Cape Range, het national park wat bekend staat om zijn mooie blauwe zee, witte stranden en koraal op loop-/zwemafstand, gevalletje ‘’nu we er toch zijn!’’ :-D Eerst naar het lighthouse, prachtig uitzicht over Exmouth en dan zie je dat Exmouth echt op een puntje ligt want waar je ook keek om je heen lag zee, machtig mooi! Dus hup de auto weer in en op naar de mooie stranden!

We hadden geluk! Normaal moet je betalen bij het betreden van een national park, vanwege het slechte weer was het park een paar dagen dicht geweest en pas net weer geopend, veel wandelroutes en stranden waren niet te bereiken dus mochten we die dag het park gratis betreden! Het belangrijkste/mooiste strand, Turquase Bay, was wel open, lucky bastards dat we zijn! :-D Prachtig mooi strand met mooie blauwe zee en het koraal op zwemafstand, de steekvliegen waren wat minder maar ach, dat overleven we wel! Zolang het geen dodelijke slangen of spinnen zijn… ;-)
De dag na Turquase Bay was het D day voor Merel, zwemmen met de grootste en vriendelijkste haai van de wereld! De Whale shark! Ik heb erover nagedacht, maar ik ben niet zo’n viswijf, hou totaal niet van vissen, om te eten of in de zee, en de kosten ervoor waren niet te zuinig, voor mij dus een relaxt dagje op de camping en Turquase bay, ook niet verkeerd!

Had ik jullie al verteld van mijn zesde zintuig!? Het niet spotten van wilde/Australische dieren…het is werkelijkwaar een vloek! Op Fraser island, het dingo eiland, geen een dingo gespot! Niet een gevaarlijke spin/slang/ander ongedierte gezien, amper kangoeroe’s, de dode langs de weg niet meegerekend, en in een vlucht over Fraser Island waar je over het algemeen zeeschildpadden, haaien, dolfijnen en walvissen kon zien had ik ook al pech…Nu moet ik zeggen dat de westkust me goed gedaan heeft! Twee, levende, kangoeroe’s op de weg, huppend. En eentje op de camping in Exmouth, het zijn toch echt wel prachtige dieren hoor! Na acht maanden kon ik dan ook mijn wild animals check checken! :-D

Volgende ochtend vertrokken richting Carnarvon, met een tussenstop in Coral Bay. Het weer zag er niet al te goed uit, maar eenmaal in Coral Bay was het aardig opgeklaard en konden we eindelijk het mooie strandje gaan bezichtigen! Daar kon je gewoon de zee inlopen tot aan het koraal, hoofd, met snorkel, omlaag en je zag de eerste vissen al!

Vanuit Coral Bay richting Carnarvon om daar de nacht door te brengen, de afstanden aan de westkust zijn bizar en in een ruk door naar Monkey Mia was dan ook niet mogelijk. Je moet echt van tevoren plannen waar je wilt slapen want tussen de kleine, toeristische, plekjes heb je geen mogelijkheid om de nacht door te brengen en de toeristische plekken liggen toch wel op minimal 4/5 uur rijden. Om 16:00 kwamen we aan op de camping, snel wat boodschappen gedaan en nog even de zonsondergang met palmboompjes meegepikt, was errug mooi!

Volgende ochtend op naar Monkey Mia! We waren er vroeger dan verwacht en meer dan een camping met twee barretjes/restaurantjes en een strand is het niet. We besloten het ons dus maar gemakkelijk te maken en de happy hours, die perfect op elkaar aansloten, mee te pikken. Daar zit je dan, aan het strand met een cocktail, ondergaande zon en….dolfijnen die bij het strand zwemmen!! Ik wist niet hoe snel ik van mijn stoeltje moest springen, het was zo iets bijzonders! Geprobeerd foto’s te maken, maar das bijna niet te doen, dus ik ben na vijf foto’s ermee opgehouden en besloten om er maar gewoon volop van te genieten, en wat heb ik genoten! Ook nog van de cocktailtjes die erna kwamen! ;-)

Monkey Mia staat bekend om de dolfijnen die je daar kan voeren, nee geen tamme dolfijnen, maar wilde dolfijn. Alhoewel je jezelf kan afvragen in hoeverre ze wild zijn als ze drie keer per dag op dezelfde tijden aan het strand liggen voor de visjes, ze zijn getraind alla Pavlov…maar toch is het een speciale beleving! Na het kijken van het voeren van dolfijnen richting Kalbarri gereden, zouden we nu wel onze wandelschoenen aan kunnen trekken!? Op weg naar Kalbarri wilden we ons beleg wat opmaken, dus dat werd een tosti maken aan de kant van de weg, want ja, een huis op wielen heeft ook een inpandig keukentje! Ideaal! Alhoewel…het gasflesje werkte niet echt mee en toen hij eindelijk wel meewerkte en we het vuur aan deden vloog het pitje in de fik! Nee, niet het pitje dat moet fikken, maar alles eromheen! Het gasflesje had gas gelekt en was in de fik gevlogen, oeps! Das dan wel weer een nadeel van een huis op wielen, je bent alles in een keer kwijt mocht het mis gaan ;-) na eerst wat vrouwelijk gegil toch maar besloten er iets aan te doen en er water overheen gegooid, het enige wat we bij de hand hadden! Gelukkig werkte het en werd het niet erger, helaas voor ons dus geen tosti meer! En tot slot ook nog een regenbui op ons koppie, haha, ach je maakt het mee!

In Kalbarri, weer op dezelfde camping en zelfs dezelfde standplaats, nog genoten van de rest van de middag en avond. Richting uitkijkpunt gelopen en het was zo machtig mooi daar dat we besloten terug te gaan om de auto te halen, zodat we warm spul in de buurt hadden en onze borrels, ook niet geheel onbelangrijk, terug te rijden en daar op het strand plaats te nemen voor de zonsondergang. Ik kan niet omschrijven hoe machtig mooi dat het daar was. Zittend op het strand, ogen dicht, luisterend naar de golven, zon die ondergaat de krachtige golven die op je af komen, en waar je zo af en toe even voor moest opspringen en verplaatsen…en dat was dan mijn laatste zaterdagavond in Australie, ik had hem niet mooier mogen wensen en ik heb er ultiem van genoten!

En ja hoor! De volgende dag was het dan eindelijk zover, we konden gaan wandelen! Schoentjes aan, flessen water op zak, fruit bij de hand, zonnebril en petje bij en gaan! Twee wandelingen op de planning, de ‘Z-Bend’ en ‘Nature’s window’. Heel de ochtend voor uitgetrokken en wat denk je!? binnen twee uur stonden we weer bij de auto! Ik weet niet wat het is met die Australiers, of ze overdrijven of ze onderdrijven…voor de easy walk sontd 1 – 2 uur en de hard walk stond 3-4 uur…yeah right! Binnen 20 minuen, vlak, lopen waren we al bij het uitzichtpunt, dus maar besloten dan ook de hard walk te doen, en idd binnen 30 minuten stonden we al beneden in de gorge! Nature’s window konden we zelfs op onze slippertjes doen…nah, lekker dan! Daar ging onze, ontzettend-naar-uitgekeken-hike van de roadtrip…maar vooruit, het was kort, veels te kort voor al de aangegeten lekkernijen in de dagen ervoor, maar het was wel mooi! Na deze ontzettend enerverende wandeling doorgereden naar Geraldton waar we onze laatste roadtrip nacht zouden doorbrengen en we ons mochten trakteren op een etentje bij Dome. Heel die elf dagen naar uitgekeken, die menukaart had ons doen watertanden en nu mochten we er eindelijk naartoe! We hebben daar heerlijk gegeten en zaten bommetje vol toen we ons bedje in rolde! S’avonds nog wel even het eurosongfestival kunnen volgen, het was de avond ervoor al uitgezonden bij jullie en we wisten al van de tweede plek van Ilse en Waylon, maar toch was het leuk om het nummer ook even te horen! ☺ Onze laatste nacht in de auto en mijn laatste nacht van mijn laatste roadtrip in mijn avontuur! het is zo raar en zo vreemd…echt een dubbel gevoel…het is allemaal zo snel gegaan en het was zo ontzettend gaaf, leerzaam, mooi, vernieuwend... Ik kan de, juiste, woorden er niet voor vinden maar het was geweldig! Dit was meer dan acht maanden lang mijn leven en het was allesbehalve vervelend, maar het was ook de juiste keuze die ik gemaakt had. En dat blijkt ook nu ik weer thuis ben, vier weken alweer terug op Nederlandse bodem en ik voel me nog steeds goed bij de beslissing!

Ik vond het een mooi eerbetoon aan mijn schoenen, die al die crossings en hikes me er doorheen gesleept hebben, achter te laten in het national park waar ik mijn laatste wandelingen had gemaakt. Ze waren van binnen totaal versleten en ze hadden hun werk gedaan, ik kon verder op mijn slippertjes en nieuw aangeschafte schoenen in Adelaide dus het was tijd om afscheid te nemen. Het liefste had ik ze thuis ingelijst, want wat een avonturen hebben we samen beleefd, waar de Tongariro crossing toch wel op nummer 1 staat. Maja, je bent en blijft een backpacker en een paar schoenen is toch weer extra gewicht en ruimte en moest ook nog souveniers shoppen. Dus in Kalbarri heb ik met wat pijn in mijn hart dan toch afscheid genomen van mijn wandelschoenen...

Terug in Perth afscheid genomen van het fijne, mooie en rustgevende Cottesloe waar ik al die weken elke avond van de zonsondergang heb mogen genieten en mijn kleurtje nog even heb kunnen bijwerken. Plus nog een kleine hereniging met Jessica, meisje dat ook mee was met Australian Backpackers. Ontzettend leuk om elkaar zo te treffen en bij te kletsen, ieder heeft zijn eigen avontuur ervan gemaakt en elk avontuur heeft zijn eigen verhaal en is fascinerend! Toen op naar Sydney voor mijn laatste twee nachtjes! Veel souveniertjes geshopt en op de laatste dag Manly bezocht, Manly waar ik ook begonnen ben en mijn eerste week in Australie heb gespendeerd. Ik vond het een mooie afsluiting van een machtig mooie reis die ik nooit maar dan ook nooit ga vergeten!

De terugreis was nog wel even een beproeving, tien uur vliegen, een tussenstop van 36 uur in Taipei en weer twaalf uur vliegen met nog een, korte, tussenstop in Bangkok. Ik had een hotelovernachting aangeboden gekregen in Taipei om de uren te overbruggen, prima dacht ik bij mezelf. Lekker verwend worden, Taipei ontdekken, blog bij typen en de laatste filmpjes op mijn laptop kijken…helaas… het was pokkeweer, dus ben de hotelkamer niet uit geweest, ze spraken alleen Chinees, geen Engels, en mijn laptop kon ik niet gebruiken…Ik dacht slim te zijn en een Australie-Europa stekker te kopen zodat ik mijn laptop ook thuis kon gebruiken, maar die europese stekker paste niet in mijn wereldstekker en kon ik mijn laptop niet chargen…snappen jullie het nog!?
Nah goed, om een ingewikkeld verhaal simpel te maken, dat was zwaar balen! 36 uur op mijn hotelkamer geleefd en vier maaltijden hetzelfde buffet tot mijn beschikking gehad. Als je naar huis gaat wil je ook gewoon thuis zijn en niet opgesloten op een hotelkamer in een land waar ze amper Engels spreken, ik ben even genezen van Aziatische landen, geef mij de Westerse wereld maar!
De uren in Taipei en in het vliegtuig me voorbereid op mijn thuiskomst. Broertje lief en neefje Rick zouden me ophalen, ik had alle anderen die aanboden om me op te halen vriendelijk afgewezen. Dan kom je daar aan na zo’n lange trip en dan zou het vol staan met familie en vrienden, voor hun teveel moeite om, in de spits, naar Amsterdam te rijden voor zo’n kort momentje en dan kan ik ook niet iedereen de aandacht geven. Dus broertje lief en neefje Rick waren wel voldoende…Ikke me dus helemaal ingesteld en voorbereid op Jeroen en Rick, alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd gehad, want ja kinderen kunnen altijd anders reageren dan dat je had gehoopt (he mams en broertje, kijk maar naar zijn ontvangen verjaardagscadeau en reactie daarop ;-)) Dus ik dacht dat ik me emotioneel goed ingedekt had, echt niet dat ik tranen zou laten als ik die twee zou zien! Nou…daar sta je dan, veilig geland en wachten op de backpack…stiekem toch maar de glazen wand in de gaten houden, ondanks ik had gezegd dat ze daar maar niet moesten gaan staan omdat ik ze dan niet meteen kon knuffelen, want je weet maar nooit met kinderen! Maar huh…zie ik daar nou zuslief staan!? Ja hoor…Rens stond zoekend te kijken, dus ik loop er op af en de eerste tranen kwamen al, maar dit hadden we niet afgesproken! Rens zou er helemaal niet zijn, daar werd mijn veilig gestelde gevoel al meteen op de proef gesteld..nah goed, Rick bleek ziek te zijn dus Rens was maar komen rijden..hmmzz, ok dan…niet dat ik niet blij was om Rens te zien hoor, helemaal niet! Maar na uren specifieke voorbereiding valt dat opeens in duigen! Ikke twee Nederlandse vrouwen ingelicht, met een klein pruillipje, dat Rick er niet was omdat ie ziek was en dat mijn zus er nu was…ikke wat beteuterd naar buiten met mijn spul, voor mij een meid met backpack die ingehaald owrdt door vriendinnen met een spanddoek en een boel gegil en op dat moment….zie ik Hugo, Madelief, Renske, Jeroen en Rick! Die dus toch niet ziek was…o my god…wat is dit dan!? Daar ging mijn goede voornemen van een droge terugkomst… Op zo’n moment weet je niet wat je moet denken maar was ik ff ontzettend happy. En dan….dan denk je alles gehad te hebben, maar nee hoor…draait Jeroen me om en staan daar Jeske, Dimph en Diaan met een groot spanddoek en ballonnen! Damn, daar gingen de net gedroogde tranen weer!

Van die momenten die je ziet bij het programma ‘hello goodbye’ en de momenten die ik zag op de vele vliegvelden die ik heb bezocht in die 8,5 maand. Ik had er wel van gedroomd, dat je zo onthaald zou worden, maar ik had het nooooit verwacht! Dit was echt zo’n ontzettende verassing die me ook echt ontzettend welkom deed voelen. De moeite die ze hadden genomen, vrij nemen van werk, in de spits naar schiphol, spandoeken, ballonnen, vrij van school geregeld, etc. Toen ik thuis kwam ook nog eens een geweldig onthaal, welkom thuis plakaten, ballonnen, slingers, Olivia die ik voor het eerst zag en Lars die opeens ouder dan een jaar was plus mams die allemaal lekker eten gemaakt had voor me dat ik al die maanden niet op had: groentensoep, worstenbroodjes, boerenkool met worst (ondanks dat het achter in de 20 graden was ;-)). Mams had er echt een feestje van gemaakt! Poehee, was een heftig, maar mooi dagje! Echt een fantastische ervaring om nooit te vergeten! En wat mag ik me gelukkig prijzen met zoveel lieve vrienden en familie om me heen! Ook de weken erna werd ik elke keer verrast, nu hoop ik dat het over is met de verrassingen want ik kan het allemaal niet meer aan hoor ;-) Dank jullie wel lieverds!

Dit was het dan, mijn laatste blog van mijn fantastische avontuur! Bedankt voor al jullie steun en lieve en leuke reacties op mijn foto's en blogs! :-D Op naar een volgend avontuur!

Dikke kus vanuit Tilburg